Senja… we wilden er nog niet weg, maar 3000 kilometer toeren naar het noorden vraagt uiteindelijk toch érgens om een keerpunt naar het zuiden. En als we dan toch terug naar huis gaan – maar nog niet helemaal, want we zijn nu op de helft van de vakantie – dán gaan we natuurlijk via de Lofoten waarover we al zoveel hebben gehoord als we in eerdere jaren vertelden dat we gingen Noorwegen. Waren we daar al een keer geweest? Nu wel!
We logeren drie dagen in een cabin op Offersøy, vanwaar we de hoge bergen van de Lofoten vanaf de rode veranda kunnen zien. Het is een prachtige omgeving op de zuidpunt van het grootste eiland van Noorwegen, Hinnøya, waar we met onze voeten in het wederom azuurblauwe water van de fjord genieten van een ‘powerful breathtaking 360 degree panorama’ (en waar woorden soms opgeklopter zijn, liegen ze hier niet in de reisbeschrijving) met hoge bergen met nog sneeuw erop in de verte en rotsen, kale eilandjes en de zon die licht diamant op het water in de leegte voor ons.
Vanaf hier, waar na 3 kilometer een Matkroken aka mini-supermarkt en een tankstop zijn*), rij je in een half uur naar de grote weg. Waar uiteindelijk, na nog heel wat meer kilometers die opgaan op de minuut, maar juist dat maakt het ook zo mooi, de Scenic Route over de Lofoten dan echt begint. De ruitenwissers van MIKE wipwapperen de hoge bergen die overgaan in de diepe fjorden telkens weer in ons zicht. Bij een public toilet dat we móeten zien, want zoals zo vaak in Noorwegen langs deze route prachtig architectonisch in het landskap en naast de bergen en de fjorden ook echte hoogtepunten, wachten we nog even met ons bezoek tot de bui uiteindelijk zelf uitgeplast is.
Het klaart op, de camera op het dak draait (jaaaa, er komen video’s op YouTube), en we rijden en rijden en rijden, van eiland naar eiland naar eiland. We zouden liefst helemaal naar Å willen, op het uiterste punt van de Lofoten. Maar wie Å zegt, moet ook weer helemaaaaaaal terug. Dus net zoals we een dag geleden vanuit het noorden keerden naar het zuiden, keren we nu – heel random, zoals Billy het weer zou zeggen – van het westen naar het oosten.
Met onderweg steeds beter weer, regenbogen die in vlagen door de bergen dansen en bruggen die de eilanden verbinden. Met hoofdstad Svolvær waar we een koelkastmagneet van de Lofoten kunnen kjøpe, verderop een spiegelende sculptuur die – zoals hier ook heel random op één bordje staat aangegeven en dan móet je in de remmen – onderdeel is van het Skulpturlandskap en het landschap in de verdubbelaar zet. Het is ‘utten titel’, wat ik een heerlijke titel vindt.
‘Thuis’, op ons eigen eiland, op de zuidpunt, staat om de hoek ook een skulptur – met wederom één bordje en daar hóp, parkeren maar in het grasland – dat ‘the eye in stone’ heet. In the midd-le of no-where. Hóe hebben ‘ze’ dat bedacht in 1998… Een mega grote steen met een gat, dat zo een oog en een glanzend perspectief op de fjord geeft. Het waarom krijgt haar eigen antwoord als je er staat.
‘Thuis’ wacht in de cabin een wafelijzer, waar Billy in de mini-Matkroken beslag voor wist te vinden. In de vorm van vijf hartjes bakt ze authentieke Noorse wafels. Mét slagroom. Om op de veranda op te smykkele, waar we ook deze nieuwe plek in ons eigen hart sluiten en eigenlijk ook nog weer niet weg willen…
*) We kwamen op zondag aangereden uit Senja, wat alle supermarkten onderweg hun deuren nog doet dichthouden en reden door zoveel niemandsland dat we ook op tijd aan een refill voor Land Rover MIKE moeten denken. De Matkroken (zo’n leuke naam toch?!) ging maandag first thing in the morning, om 10 uur open, en verbaast ons in al zijn kleinheid zoveel soort van keus te hebben toch. Je kunt er ook buxusbollen kopen, bare så du vet det
Wil je meer beelden zien van onze 28-daagse roadtrip door Zweden en Noorwegen? Kijk dan op mijn Instagram voor foto’s en reels en geniet met ons mee!
De andere vakantieblogs vind je hier:
– Zweden
– Senja
