Een dag om nog lang van na te genieten. Eerst tegen de wind in. Tot die paal daar. Nog wat verder. De volgende paal. En de volgende. De bal nog een keer gooien. En nog een keer. En weer. In het harde zand voetafdrukken die kriskrassen. Hondenafdrukken die zijn galopperen verraden als hij de kleinste zeevogels op van die trippelpootjes achterna jaagt. Ze langer nakijken dan ze op zee verdwenen zijn.
Het kabbelen. Het luchtledige. Het vrije. Het springen. Schoppen door het schuim. Water maken als een golf toch hoger blijkt dan zijn laarzen. Schelpen laten kraken. En daartussen de mooiste zoeken om te koesteren voor thuis.
Dan. Dan uiteindelijk met wind mee om onze oren toch ook weer terug. In het vers aangespoeld strandpaviljoen Nautilus aan Zee – net nog niet helemaal af, maar ‘vreugde zit in alles’ dus bent u van harte welkom en dat voelen wij ons ook – is het heerlijk zitten in een hoek die voor ons lijkt te zijn gemaakt.
Schapenvachtjes, kussentjes, perfecte tafeltjes, koffie, appeltaart, taart met roze, slagroom en natuurlijk ‘een bak water voor de hond’. Toen ik nog van een hond droomde, leek dat me altijd al heerlijk. Dat de hond ook wat aangeboden krijgt. Zoet water na al dat zout. Thuis wassen we daarin met zorg de schelpen. Het zand daaruit schuurt nog dagen de hoeken van de gootsteen schoon als souvenir.
Zilte zoen,
Minke
