Wie mij op Instagram volgt, zag daar de afgelopen tijd steeds meer ballonnen voorbijkomen. En onze hond Tommy. Van jongs af aan kun je die midden in de nacht wakker maken voor een ballonnetje. Om achter aan te jagen, samen mee over te stuiteren, te verstoppen of om een hele tros trots in zijn bek heen en weer te schudden. Het liefst heeft hij zelf de ballon vast tussen zijn tanden en wil hij dat jij die net zo graag wilt als hij. Maar… hij geeft hem je niet. Als het van jou uiteindelijk dan niet meer hoeft, legt hij zijn snuit met ballon op je been. Reageer je te lang niet op zijn aanbod, dan wipt hij met zijn snuit hop de ballon voor je op tafel. Zodat je die weer opgooit en Tommy er weer achter aan kan dribbelen. Iedere dag opnieuw, a balloon a day.
Omdat we zijn passie wilden vieren, hebben we Tommy honderd keer op de foto gezet. Met iedere dag een ballon erbij. De ene keer was hij dolenthousiast over al die ballonnen – blaas je er nog een op, en nog een, en echt, nog een? – de andere keer mocht het wat hem betreft wel wat minder. Maar, als hij dan lekker in bad of op ons bed mocht poseren, in de kruiwagen door de tuin werd gereden, een keertje voorin de auto mocht in plaats van altijd maar in de achterbak of voor zijn verjaardag allemaal ballonnen bij de post kreeg, dan speelde hij graag weer fotomodel. En zo is het bij ons nu honderd dagen feest!
Minke
