Het werd de hoogste tijd om onze moeder weer te zien. Dus maandagochtendvroegden de zus en ik ons to the country. Honderd op de snelweg voor een zoefje zen. Vakantievibes over de Veluwe. En daar waren we weer in Deventer. Alsof er toch geen maanden tussen zaten.
Koffie, knuffel en een traan van mij. Het lijkt zo logisch dat je elkaar altijd zou kunnen zien. Je weet van carpe diem en dat het morgen anders kan zijn. Maar nu het dat was, en ook alweer een beetje voorbij, waren we alledrie extra extra blij.
We liepen naar de ezels om een appeltje met ze te schillen. Stonden midden tussen de future frieten in een bloeiend aardappelveld. En ontdekten even verderop een pluktuin die vroeg om een fotoshoot. Al die verschillende soorten planten in hun eigen groen.
Echinacea, gipskruid en passiebloem. Puntige rakkers en pluizige bollen. Een coole kas die zorgt voor nog veel meer moois op komst. En natuurlijk bewaarden we nog een paar foto’s op het rolletje voor de laatste stop: puppy Drentel van onze broer. Benieuwd? De foto’s zie je op onze instagrams (zie: Sanne en Minke. En de broer? Die vind je bij Bonne).
Getypt met nog groene vingers,
Minke
