Het werd de hoogste tijd om weer eens naar Utrecht te gaan. Dus donderdagochtendvroegden mijn mondkapje en ik ons to the city. Een rustige trein. Een variatie aan mondbedekking. Lippenstift die goed zat. Wijdse weilanden die overgingen in Hoog Catharijne.
Utrecht verandert telkens, maar blijft ‘me stadsie’. Als ik over de grachten wandel, ben ik terug in de tijd. Loop ik twintigers tegemoet door de kleine steegjes en als ik ze passeer voel ik me weer even hen. Twintigplusjaar geleden passeerde ik op die manier zonder het te weten de toekomst die nu mijn nu is.
De vriendinnen die ik toen kreeg, heb ik nog steeds. Ook het broodje Mario is gebleven. De boekhandel en de bibliotheek zijn verhuisd naar het oude postkantoor waar ik in de rij stond voor van de gekleurde cijferzegels. Liefst de blauwe van 10 cent, zodat ik me kon wildplakken op de envelop.
En in goed gezelschap van koffie onder een dakje van melk stuur ik nu de ‘Groeten uit Utrecht’ aan Billy. Die nu al zin heeft om later in Utrecht te gaan wonen! En ja liefje, dan kom ik bij jou logeren de eerste nacht.
Wa dâchie wat,
Minke
