MFFRW

Zwart met wit of wit met zwart. Haar vacht overal even zacht. Een dropperig neusje. Origami oortjes. Haar staart in de kwispelkrul en haar pootjes altijd paraat. Want waar jij bent, daar was zij: het hondje van mijn zus. En zwager natuurlijk. Maar net zoals ‘de zus’ in mijn leven een begrip is voor veel mensen, was zij dat ook: Lily. Ofwel Geppie. Of Pils. Dat krijg je met honden. Die maken de gekste namen in je los als je ze roept of als je ze kroelt. De laatste jaren was ze Mevrouw. Ofwel MFFRW. In hoofdletters, anders hoorde ze het niet. Want van springerig jonge blom werd ze door al haar jaren heen zoetjesaan een dame op leeftijd. En daarmee steeds wat dover, dus riepen we haar luider. MFFRW!

Lily kwam uit het asiel en wilde daar nooit meer naartoe terug. Thuis bij Sanne en Ronald was het goed. In alle kamers een mandje met een dekentje, maar liever lag ze boven op de bank. Op de hei werd ze herkend: het hondje van het hoekhuis dat zo schattig op de uitkijk lag. Komen jullie al? Of op bed. Dan eigenlijk liever nog even wat langer wegblijven… Want daar was het heerlijk uitpluizen met een supersize pluchen toekan. Of een roze boa aan flarden te scheuren voor het feestelijke effect, al zag de zus dat net even anders. Voor een huishoudelijke taak was Lily ook te porren: de prullenbak binnenstebuiten keren? Done! De afwas doen? Likkebaardend! Van een pannetje spinazie à la crème maakte ze een spoedje.

Ook bij ons voelde MFFRW zich thuis. Soms kwam ze op de koffie, soms voor een weekendje, soms voor de vakantie. Onze Tommy groeide met haar op en jaren later kwam Lily op kraamvisite bij haar nieuwe neef Teddy. Die voor heel even weer net zo groot was als zij. De tien verschillen tussen een Duitse Staande van bijna elf en eentje van elf weken had ze zo gevonden. En hij haar woest aantrekkelijke staart, waar hij meteen een hapje uit nam. Maar Teddy ontplooide zich tot haar favoriete mantelzorger. Waar MFFRW was, ze kon steeds minder ver, daar was hij met zijn snuit dichtbij.

Met een feesthoedje op de hare vierden we haar sweet sixteen. Haar zeventiende met confetti in haar vacht, hoewel de veren van die roze boa ook niet hadden misstaan. Op haar achttiende mocht ze voor het eerst het glas met ons mee heffen, hiep hiep! En op haar negentiende… was het haar tijd. Dierendag voelt daarom vandaag niet zo feestelijk. Dag MFFRW, dag lieve Lil.